Sakramentu Kapłaństwa
Dzięki sakramentowi święceń, posłanie powierzone Apostołom przez Chrystusa, nadal jest i będzie spełniane w Kościele aż do końca czasów (por. Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego 322).
Bóg powołuje niektórych mężczyzn, aby zrezygnowali z życia małżeńskiego i szli za Chrystusem, wybierając życie w celibacie, troszcząc się o sprawy Pana i Jego Kościoła. W Kościele istnieje specjalny stan życia, do którego wchodzi się za pomocą specjalnego obrzędu konsekracyjnego, który udziela daru Ducha Świętego, pozwalającego wykonywać „świętą władzę” w imię i z mocy Chrystusa, dla dobra całego Ludu Bożego – Kościoła. Sakrament święceń składa się z trzech stopni: diakonatu, prezbiteratu i biskupstwa. Mogą go udzielać biskupi, którzy są włączeni w sukcesję apostolską.
Młody człowiek – ochrzczony mężczyzna – który czuje w swoim sercu powołanie do kapłaństwa, poddaje swoje pragnienie ocenie i osądowi Kościoła. Krótko mówiąc, każdy mężczyzna (często młody chłopak po maturze), który chce zostać prezbiterem (presbiteros – gr. starszy; nazwa kapłana w Kościele Pierwotnym, najczęściej używana w dokumentach Soboru Watykańskiego II), zanim przyjmie święcenia kapłańskie, musi wstąpić do seminarium duchownego, gdzie zostanie odpowiednio przygotowany do pełnienia tej odpowiedzialnej misji, a jednocześnie podda sprawdzeniu autentyczność swojego powołania osobom, które zostały do tego upoważnione przez biskupa. Kandydat powierza odkryte powołanie w ręce przełożonych, wierząc, że jeśli pochodzi ono od Boga – On pozwoli je rozpoznać tym, którzy Go reprezentują.
Sakrament święceń udziela specjalnej łaski Ducha Świętego, która czyni wyświęconego narzędziem Chrystusa i uzdalnia go, aby mógł działać w jego potrójnej funkcji Kapłana, Proroka i Króla, stosownie do stopni tego sakramentu. Sakrament ten wyciska także na wyświęconym specjalne niezatarte znamię i dlatego nie może być udzielany na jakiś określony czas lub powtarzany.
Kapłaństwo ma charakter służebny. Tylko w tym charakterze biskupi i kapłani są w Kościele pasterzami. Ich zadaniem jest służyć wiernym, naśladując Jezusa Chrystusa, Dobrego Pasterza, jedynego Pasterza Kościoła i całej ludzkości, który mówi o sobie: „Syn człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać życie swoje na okup za wielu” (por. Mt 20,28). W świetle nauczania i przykładu Dobrego Pasterza, cały Kościół, uczestnicząc w łasce odkupienia, którą Duch Święty obdarzył całe Ciało Chrystusa, jest i działa jako wspólnota kapłańska (por. Jan Paweł II, „Kościół jako wspólnota kapłańska”, katecheza Ojca Świętego z dnia 18 marca 1992r.)
We współczesnym świecie również ten sakrament przeżywa pewien kryzys. Coraz mniej jest tych, którzy chcą bezinteresownie odpowiedzieć na przedziwną miłość Boga, którzy chcą odpowiedzieć pokornie i ufnie na głos wołającego Boga, podobnie jak odpowiedział młody Samuel: „Oto jestem – przecież mnie wołałeś!” (por. 1 Sm 3,5.6.8) lub prorok Izajasz: „Oto ja, poślij mnie” (Iż 6, 8). Współczesnemu człowiekowi, a nawet więcej – współczesnemu Kościołowi chyba jak nigdy wcześniej potrzeba kapłanów, którzy będą pełnili misję Chrystusa do końca czasów. My wszyscy – cały Kościół – powinniśmy się o to nieustannie modlić. To jest nasze zadanie i to jest wyraz naszej troski o sakrament święceń, troski o Kościół i świat. W sposób szczególny pamiętajmy o modlitwie za kapłanów posługujących w naszej parafii i o tych młodych z naszej parafii, którzy przygotowują się do tej niełatwej posługi w seminariach całej Europy i świata.
Obecnie Księża pracujący w parafiach naszej Diecezji Warszawsko-Praskiej, do sakramentu kapłaństwa przygotowują się w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Warszawsko-Praskiej, które znajduje się przy ul. Mehoffera 2 na Tarchominie.
