Róże Żywego Różańca

"Odmawiajcie tę modlitwę z gorliwością i prostotą, aby zaczerpnąć radości ze spełnionych obowiązków, siły do stawiania czoła wobec nieuniknionych trudności, jakimi jest przepełnione życie ludzkie, odwagi na każdy dzień kontemplacji przyszłej chwały obiecanej przez Boga swoim wiernym sługom".

Jan Paweł II, 1993 r.

Różaniec święty jako dar miłości

Nazwa "różaniec" wywodzi się ze średniowiecza. W ówczesnej mentalności świat stworzony traktowano jako księgę o Panu Bogu, a w przyrodzie dopatrywano się rzeczywistości duchowych. Szczególną rolę pełniły kwiaty, które symbolizowały różne cechy. Modlitwy traktowane były jako duchowe kwiaty, a odmawianie różańca porównywano z dawaniem Matce Boskiej róż. Dlatego modlitwę tę nazwano wieńcem z róż, czyli różańcem.

Za ojca różańca świętego uważa się św. Dominika, któremu miała objawić się Matka Najświętsza i przykazać rozpowszechnienie tej modlitwy na całym świecie. Tamten różaniec nie przypominał jednak dzisiejszego. Ostateczny kształt modlitwy różańcowej ustalił się w XV w. dzięki dominikaninowi Alanusowi a la Roche (1428-1475). Ustalił on liczbę 150 "Zdrowaś Maryjo" na wzór 150 psalmów, które podzielił na  dziesiątki poprzeplatane modlitwą "Ojcze nasz". Dla rozpowszechnienia tej modlitwy założył pierwsze bractwo różańcowe.

Modlitwa różańcowa szybko zyskała aprobatę Kościoła i była traktowana jako oręż przeciw wrogom wiary. Kiedy w dniu 7 października 1571 r. w okolicach Lepanto, starły się siły najeźdźców muzułmańskich z flotą chrześcijańską, a od rezultatu tej bitwy zależała wolność Europy, papież Pius V wezwał wszystkich kapłanów do modlitwy różańcowej. Po zaciętej, trwającej wiele godzin bitwie, zwycięstwo chrześcijanom przyniosła niespodziewana zmiana wiatru, który uniemożliwił manewry wojskom tureckim.

W 1571 r. Papież Pius V z dniem 7 października ustanowił święto Matki Bożej od Różańca.

W 1716 r. Papież Klemens XI, po zwycięstwie nad Turkami pod Belgradem, rozszerzył to święto na cały Kościół.

W 1825 r. w Lyonie, Paulina Jaricot założyła Stowarzyszenie Żywego Różańca, które wkrótce stało się popularne w całej Francji.

W 1827 r. Papież Leon XII pobłogosławił to dzieło, a Papież Grzegorz XVI wydał dokument zatwierdzający Stowarzyszenie Żywego Różańca.

W 1883 r. Papież Leon XIII ustanowił w całym Kościele październikowe nabożeństwa różańcowe.

W 1885 r. polecił odmawiać różaniec przez cały październik i wprowadził do Litanii Loretańskiej wezwanie "Królowo Różańca Świętego, módl się za nami".

W 2002 r. Papież Jan Paweł II  w liście apostolskim "Rosarium Virginis Mariae" napisał: "W swej prostocie i głębi pozostaje ona (przyp. modlitwa różańcowa) również w obecnym, trzecim tysiącleciu, które dopiero co się zaczęło, modlitwą o wielkim znaczeniu, przynoszącą owoce świętości. Jest ona dobrze osadzona w duchowości chrześcijaństwa, które - po dwóch tysiącach lat - nic nie straciło ze swej pierwotnej świeżości".

Wspólnota Żywego Różańca

Rodzina Żywego Różańca jest wspólnotą, której głównym zadaniem jest codzienna modlitwa w wyznaczonej na każdy miesiąc intencji. W każdym objawieniu Matka Boża prosiła zawsze: "Odmawiajcie codziennie różaniec", a w Fatimie oznajmiła, że jest "Królową Różańca Świętego".

Rodzina Różańcowa składa się z poszczególnych Róż, które tworzy 20 osób. Każda z tych osób odmawia codziennie tylko jedną Tajemnicę Różańca. W ciagu dnia jednak odmówiony zostaje przez wszystkich członków danej Róży cały różaniec.

Obowiązkiem każdego członka Żywego Różańca jest:

• częste przystępowanie do sakramentów świętych,
• codzienne odmawianie jednego dziesiątka różańca,
• udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych,
• odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór świętych,
• rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską*,
• pomoc w Parafii, udział w procesjach maryjnych, ofiarowanie cierpienia,
• udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz w modlitwie za spokój duszy.

Działalnością apostolską jest także zachęcanie przez członków Żywego Różańca innych osób, by przystąpiły do wspólnoty i podjęły wynikające z tego uczestnictwa zobowiązania.

Na czele każdej Róży stoi zelator, który:

• czuwa by Róża posiadała pełen skład, czyli 20 osób,
• sprawdza obecność członków Żywego Różańca na nabożeństwie,
• dostarcza tajemnice z intencją modlitewną nieobecnym,
• zachęca członków do gorliwej działalności apostolskiej, zwłaszcza wśród chorych i ubogich,
• odwiedza chorych członków i otacza ich troską,
• pilnuje, aby Róża wypełniała zlecone sobie zadania apostolskie,
• utrzymuje stałą łączność między Różą, a księdzem Proboszczem.

Przywilej Odpustu zupełnego

Z przynależnościa do Żywego Różańca związany jest przywilej zyskiwania odpustu zupełnego (na mocy specjalnego indultu Stolicy Apostolskiej z dnia 25 października 1967r.) aż osiem dni w ciągu roku:

• w dniu przyjęcia danego członka do Żywego Różańca (w rocznicę),
• w święto Ofiarowania Pańskiego [Matki Boskiej Gromnicznej] (2 lutego),
• w święto Zmartwychwstania Pańskiego (data zmienna),
• w święto Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny (25 marca),
• w święto Wniębowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia),
• w święto Królowej Różańca Świętego (7 października),
• w święto Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 grudnia),
• w święto Narodzenia Pańskiego (25 grudnia).

Odpust ten można zyskać pod zwykłymi warunkami czyli przystąpić w danym dniu do Komunii Świętej i pomodlić się w intencjach Papieża.

"Jak paciorki różańca, przesuwają się chwile,

Nasze smutki, radości i blaski.

A Ty Bogu je zanieś, połączone w różaniec

Święta Panno Maryjo pełna łaski ..."